Ik begin inmiddels toch wel te leren hoe ik rode vlaggen kan leren herkennen. Ik was gisteren op een eerste verkennend gesprek met de befaamde psychiater waarover ik in mijn vorige post sprak, die warempel geen wachtlijst had, en ik moet zeggen dat mijn pessimistisch buikgevoel het niet altijd bij het verkeerde eind heeft. Soms zijn de dingen gewoon effectief kak. Het is heus niet altijd perceptie. Goed, ik kwam binnen in een onwaarschijnlijk trendy uitgeruste groepspraktijk, waar menig osteopaat, orthomoleculair diëtist en holistische mental- life- en arbeidscoach hun kabinet gevestigd hadden. De wachtzaal was, behalve voorzien van een vat komkommerwater, gelegen in een herenwoningkeuken die in een fancy tijdschrift had kunnen staan. Een bedoeld interieur vol dingen die “we wel belangrijk vonden”. Na het spreekwoordelijk academisch kwartiertje volgde een van de meest bevreemdende intakegesprekken die ik al gehad heb. Nadat ik vertelde dat ik als boekhouder werkte, vond de psychiater