Doorgaan naar hoofdcontent

Struisvogel

Ik belde zonet naar een psycholoog, die warempel geen wachtlijst had. Ze kan me volgende week al zien. Ik geloof niet dat ik zoveel geluk zou kunnen hebben. Waarschijnlijk is ze nep.  Een kwakzalver of geregistreerd misdadiger of misschien is ze politiek actief bij een foute partij in een foute gemeente. Zoiets. Er moet iets aan schorten.

Het gaat al te lang goed met mij. Ik eet overwegend gezond en drink niet teveel. Ik heb eens een week verlof gepakt en daar zelfs naar uitgekeken. Ik mediteer, doe yoga, lees in de zon. Ik lach, zing en dans en maak toekomstplannen. Dat kan niet normaal zijn. Ik ben ongetwijfeld iets over het hoofd aan het zien. Dit voelt raar. 

Ik ben wantrouwig over mijn eigen geluk. Of op z’n minst dat het nu al zo lang duurt. Wat ben ik aan het vergeten? Wat gaat er mij straks genadeloos raken waarvoor ik me nu vergeet schrap te zetten? Zelfs de recente dood van een fijne vriend, bracht me niet van mijn melk. Ik was verdrietig, akkoord. Enorm verdrietig. Maar niet ongelukkig. Er is een verschil. Gezond verdriet, oprechte rouw kan ik maar beleven als ik ergens wortels in heb. Connectie. Bij diepe wanhoop voelde ik geen verdriet meer. Het ging op in een geheel van sombere onverschilligheid. Een lusteloosheid die zich alleen maar liet onderbreken door abrupte opstoten van paniek, die ik dan maar interpreteerde als een hartaanval en beantwoordde met meer passieve berusting. Een vage good riddance.

Maar dat is dus alweer een hele poos geleden. Ik leer vrede hebben met de wortels die er effectief zijn, liever dan me schuldig te voelen om de connecties die ik niet voel, maar die er zouden moeten zijn. Volgens wie? Inderdaad. Volgens wie.

Ik leer stukje bij beetje mijn innerlijke criticus te laten bestaan, zonder er tegen te vechten of er blindelings in te geloven. Er ontstaat langzaam wat ruimte, maar het gaat niet weg. Waarschijnlijk nooit. Prima. Ik leer het te laten bestaan en dat klein beetje ruimte maakt een enorm verschil. Zichtbaar kennelijk en ook voelbaar. Maar de criticus voelt zich verwaarloosd en begint te steigeren. Het gaat al te lang goed. Dat kan niet op feiten gebaseerd zijn. Dat ik een struisvogel ben en waarschijnlijk iets heel belangrijks aan het vergeten ben dat het verschil zal maken tussen deze valse gelukkigheid en wat écht waar en miserabel is.

Ik denk dat ik toch nog wel iets te vertellen zal hebben bij die psycholoog zonder wachtlijst.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kafkaiaans

We hadden het vuige lef van tussen half één en vijf voor één een lunchpauze te houden, toen we rond twintig voor één werden aangesproken door een Boho Chic Ortho Chick, een van de collega's uit de Veldkant van de Zorgsector. Ze had "die papieren" nodig, en dringend. Ze vertelde niet voor wat of waarom. Ze had ons geen smakelijk eten toegewenst. Nee, ze had zelfs niet verteld hoe ze heette en op welke dienst ze werkte. Ze had gewoon "die papieren" nodig. "Wat voor papieren?" "Die papieren, zoals de vorige keer." Ze werd al behoorlijk ongeduldig. Duidelijk was dat deze Boho Chic Ortho Chick* niet gewend was niet op haar wenken bediend te worden. Het gerol met haar met clean beauty-eyeliner omrande ogen moest ons duidelijk maken dat zij heel erg belangrijk was, en het niet de bedoeling zou zijn dat ze zichzelf zou gaan verduidelijken, laat staan herhalen. "Die papieren zoals de vorige keer ! Oude papieren!" " Bedoel je archief ?...
1 reactie
Meer lezen

Te lelijk voor #metoo

Ja, ik ken de man, maar ik ken de feiten niet. Ik ken de feiten niet, maar het verhaal verbaast me niet.Omdat soortgelijke verhalen doen denken aan soortgelijke feiten, soortgelijke herinneringen. Ik was veertien toen ik voor het eerst een geil wijf genoemd werd. Een fan van mijn poëzie vond het nodig me dat te vertellen. Dat dat toch uiteindelijk het enige was, wat telde. Ik schreef gedichten, maar mijn neukbaarheid was belangrijker dan wat ik te zeggen had. Een jaar later werd ik anoniem beticht van het pijpen van een jurylid van een wedstrijd. Ik had namelijk gewonnen en dat kon niet volgens de betichters. Ik was waardeloos en de enige reden dat ik die wedstrijd had kunnen winnen, was door mijn orale prestaties backstage. Het was een kinderwedstrijd, de kunstbende, voor jongeren van dertien tot negentien. Ik was vijftien.  Een half jaar later gaf iemand me het advies om mijn frigiditeit aan te pakken. Kunst maak je met je kut, want dat is de bron van het leven. Wie zit er eigenl...
2 reacties
Meer lezen

Iemand Anders / Terug Mijzelf?

Tijd voor de lang overwogen verhuis. Pas alvast uw bookmarks aan. Aangezien het Pitaliaanse imperium van hoogdravende nonsens en haatdragende rationalisaties inmiddels toch al wel hun tweeëntwintig jaren in dit leven  achter zich hebben lopen, is het tijd om een testament van mijn jeugd op te maken. Of zoiets. Het wordt tijd om Iemand Anders* te worden. Òf worden wie ik al was. Mijn geboortenaam is raar genoeg om een pseudoniem te kunnen zijn. Facebook accepteerde hem zelfs niet zonder dat ik een kopie van een officieel identiteitsbewijs voorlegde .Dus op Facebook heb ik dan maar een valse achternaam die voor Facebook echter lijkt dan mijn echte. Ik ben Rita de Pita geweest sinds mijn tweede deelname aan de Kunstbende. Dat was in 2001. Geen Space Odyssey. Wel een identiteitscrisis die niet bepaald gemiddeld puberaal genoemd kan worden. Maar dat wist ik toen niet. Toen was ik meer Rita dan Tanja en Rita durfde alles. Rita deed alles. Rita liet zich door niemand pesten en had geen pa...
Een reactie posten
Meer lezen