Te lelijk voor #metoo

Ja, ik ken de man, maar ik ken de feiten niet. Ik ken de feiten niet, maar het verhaal verbaast me niet.Omdat soortgelijke verhalen doen denken aan soortgelijke feiten, soortgelijke herinneringen.

Ik was veertien toen ik voor het eerst een geil wijf genoemd werd. Een fan van mijn poëzie vond het nodig me dat te vertellen. Dat dat toch uiteindelijk het enige was, wat telde. Ik schreef gedichten, maar mijn neukbaarheid was belangrijker dan wat ik te zeggen had.

Een jaar later werd ik anoniem beticht van het pijpen van een jurylid van een wedstrijd. Ik had namelijk gewonnen en dat kon niet volgens de betichters. Ik was waardeloos en de enige reden dat ik die wedstrijd had kunnen winnen, was door mijn orale prestaties backstage. Het was een kinderwedstrijd, de kunstbende, voor jongeren van dertien tot negentien. Ik was vijftien. 

Een half jaar later gaf iemand me het advies om mijn frigiditeit aan te pakken. Kunst maak je met je kut, want dat is de bron van het leven. Wie zit er eigenlijk te wachten op de hersenspinsels van een wijf? Opnieuw was neukbaarheid belangrijker dan iets te willen zeggen. Wat weet een zestienjarige nu eigenlijk van het leven? Dat hij de sleutel had tot het bestrijden van onnodige frigiditeit, was een toevallige noodzakelijkheid. Hij gaf aan zich wel te willen opofferen voor de kunst.

In de jaren die volgden, begon ik vaker en meer te drinken en namen de blackouts toe, waarin ik vage herinneringen heb aan opgehemeld worden en brutaal naar beneden gehaald, soms zelfs op dezelfde avond. Getalenteerde jonge dame vol branie of onuitstaanbaar kutkind waar dringend een piemel in moet. Amai kruip dáár mee in bed.. .Één organisator van een poëziewedstrijd vond mij een fenomeen, een onvoorstelbaar talent en mysterieuze verschijning. Hij geloofde grote dingen met mij te gaan doen en trakteerde me veelvuldig op Absolut Vodka. Ik zou de winnaar worden van zijn poëziewedstrijd, daar was hij zeker van. Nadat ik met mijn Absolut Vodka bezopen botten niet op zijn handtastelijkheden was ingegaan, werd ik voor het eerst in mijn leven vertrouwd met het fenomeen 'blue balls' en uitgescheten voor het rot van het straat. Ik was onbetrouwbaar en drankverslaafd en met mij konden ze niet op tour. De jury benoemde me uiteindelijk tot runner-up, een dode mus ergens tussen de eerste en de tweede plaats, waarbij ik wel mee op tournee mocht, maar niet betaald zou worden. De overige drie tourneegenoten waren mannen en begrepen niet waarom ik " nu toch altijd zo moeilijk deed"

Een jaar later startte ik een theateropleiding, volstrekt overtuigd van het feit dat ik met een opleiding eindelijk een professional zou zijn, die in haar kracht zou staan en zou kunnen gaan maken wat er op haar lever lag. Het eerste trimester konden enkele lessen niet doorgaan omdat een docent verwikkeld was geraakt in een rechtzaak omtrent grensoverschrijdend gedrag jegens een student. We gingen met z'n allen mee in het narratief dat die studente een onprofessionele preutse trezebees was. Twee maanden later gaf die man gewoon terug les en werd over de hele affaire geen woord meer gerept.

Ergens in die periode begon ik een relatie met een man die ik doodgraag zag. We waren eerst goede vrienden geweest en nooit eerder had hij roofdierachtig gedrag vertoond. Tot we het een avond erg gezellig maakten en ik aangaf nog niet toe te zijn aan penetratie, waarop hij het nodig vond te zeggen dat ik op podium zo een slet was, maar als het er op aan kwam, in het echte leven, ineens niet meer... Wat was dat voor gedrag?

Tijdens mijn opleiding werd ik een bepaald moment vastgebonden door mijn docent. Hij vond dat ik teveel mijn emoties liet verspreiden en dat ik voor een geconcentreerde expressie moest gaan. In was kapot gegeneerd, maar het hoorde erbij. Grenzen verleggen was goed voor de kunst. De docent was niet alleen homoseksueel, maar zelfs een heuse Jeanet, dus het kon eigenlijk geen kwaad wat hij deed.

Twee jaar lang deed ik auditie na auditie. Ik geloofde allang niet meer per se dat ik een super talent was, maar ik was geschoold en had relatief goede punten op de toneelschool, dus why the fyck not? Klasgenoten van me, slaagden er wél in om gastrollen, hoofdrollen te krijgen in shitseries, dus waarom ik niet? Ik besefte dat ik lelijk en dik was, maar er kon toch wel op z'n minst één rol voor mij zijn? Castings voor Code 37 en Matroesjka's maar niets voor een preutse dikke seut...

Dan maar eigen werk proberen te produceren, dat was op z'n minst hetgene waarin ik volgens mijn opleiding goed in was. Nope. Meeting ma meeting liep nergens op uit Ik herinner me nog een bepaald moment een meeting met een organisatie die me destijds nog als jong supertalent had aangeprezen, in wiens subsidiedossier ik nog een casus was, die me botweg vroegen "wat verwacht jij nu eigenlijk van ons?"

Na twee jaar lang zonder inkomen te zitten, ben ik in de retail terecht gekomen, er vast van overtuigd dat niemand op mij zat te wachten. Inmiddels ben ik een matige boekhouder met psychische problemen en vraag ik mezelf meer dan nodig af of ik niet gewoon te lelijk ben voor metoo. Zit er iemand eigenlijk te wachten op mij?

Een oud-klasgenoot, die gerust zou kunnen meespelen in een Barbie porno, liet me enkele jaren geleden weten dat ik nooit zou kunnen begrijpen hoe zwaar het is voor haar. Niemand wil mij namelijk graag genoeg neuken. Ik weet niet hoe #metoo écht voelt. Ik ben er te dik en lelijk voor. Dus ik maak mijn jaarrekeningen en zorg voor een vlekkeloze audit en probeer te vergeten dat ik twintig jaar geleden nog ergens ambitie voor had.