Kafkaiaans

We hadden het vuige lef van tussen half één en vijf voor één een lunchpauze te houden, toen we rond twintig voor één werden aangesproken door een Boho Chic Ortho Chick, een van de collega's uit de Veldkant van de Zorgsector.

Ze had "die papieren" nodig, en dringend. Ze vertelde niet voor wat of waarom. Ze had ons geen smakelijk eten toegewenst. Nee, ze had zelfs niet verteld hoe ze heette en op welke dienst ze werkte. Ze had gewoon "die papieren" nodig.

"Wat voor papieren?"

"Die papieren, zoals de vorige keer."

Ze werd al behoorlijk ongeduldig. Duidelijk was dat deze Boho Chic Ortho Chick* niet gewend was niet op haar wenken bediend te worden. Het gerol met haar met clean beauty-eyeliner omrande ogen moest ons duidelijk maken dat zij heel erg belangrijk was, en het niet de bedoeling zou zijn dat ze zichzelf zou gaan verduidelijken, laat staan herhalen.

"Die papieren zoals de vorige keer ! Oude papieren!"

" Bedoel je archief ?"

" Ja dat kan goed zijn, ik wil gewoon die oude papieren zoals de vorige keer "

Geen van ons kon ook maar enige betekenis toekennen aan de vage, maar dictatoriaal getinte eis van deze "sociale" werker. We konden geen context verbinden aan die "vorige keer" waar ze maar op terug bleef komen. Geen van ons had immers ooit het ongenoegen gehad met dit wijf in interactie te hebben getreden.

Nogmaals ze had niet eens verteld hoe ze heette en op welke dienst ze werkte.

"Ik denk niet dat ik nóg duidelijker kan zijn, maar duidelijk is dat ik van jullie geen hulp ga krijgen"

En wég was de Boho Chic Ortho Chick, duidelijk gefrustreerd met al die Kafkaiaanse toestanden waarin je geacht wordt om enigszins steek te houden of respectvol om te gaan met je mindere

Zit ik nu op mijn paard omdat ik vandaag als stront behandeld ben geweest? Nee. Dit was namelijk volstrekt niet de eerste keer; ik heb namelijk in de horeca en de retail gewerkt en ik ben best iets gewend. Maar wat wel behoorlijk mijn kløten uithangt is hoe mensen met een absoluut minimum aan hogere opleiding zich het recht toe-eigenen neer te kijken op iedereen die niet ook door mammie en pappie op Erasmus gestuurd zijn en daar dan "super sociaal voelend" en dus moreel superieur van zijn geworden. Te speciaal om te moeten omgaan met van die domme secretaressekes die te analfabeet zijn om te snappen wat men bedoelt met "die papieren zoals de vorige keer"  te grijze muis om zelfstandig na te denken, alleen maar in staat om blind conformistisch te volgen volgen volgen en niét middels telepathie begrijpen waarover je het hebt. Tsk tsk wat een kafkaiaanse toestanden. En nee. Ik banalizeer het concept Kafkaiaans niet.

Ik ben niet de meest belezen mens ter wereld, maar ik weet honderd procent zeker dat de pointe van Het Proces was dat mensen hun klantennummer in de buurt moeten hebben als ze naar de klantendienst bellen om van hun tak te gaan maken.  Of dat dit blog op zijn minst twee keer geflagged gaat worden op basis van "overschrijden van de community richtlijnen"  

Ik ga na het publiceren van dit blog gegarandeerd minstens één keer beroep moeten aantekenen tegen een AI-tekstpolitieagent. Niet eens een echte persoon. Een robot. En dan durf ik het woord kafkaiaans niet eens in de mond te nemen, uit angst het concept te banaliseren... Afijn ik ben aan het zeveren intussen. Kwestie van mijn eigen menselijkheid niet te vergeten.

Soit. Frustraties en zo.

*Met de term Boho Chic Ortho Chick bedoel ik een anoniem, redelijk universeel herkenbaar archetype dat doorgaans onder een opvallende hippie- esthetiek heel uitgesproken en performatief  spiritueel aan het zijn is en -met of zonder spiritual bypassing - niet gewend is met teleurstelling om te gaan en de korte lontjes van diens onderontwikkelde frustratietolerantie graag uitwerkt op iedereen die een beetje een andere mening heeft. Ik hou persoonlijk niet zo van de term 'woke sneeuwvlokje' maar eigenlijk bedoel ik stiekem toch 'woke sneeuwvlokje'...

 Helaans Kafkaiaans!