Er ligt terug een enorme brok aan zelfcensuur op me. Ik had me voorgenomen om elke woensdag en elke zaterdag een half uur lang te typen. Iets. Zonder zelfcensuur. Aanvankelijk ging dat eventjes vlot. Tot ik een mail kreeg. Geen slecht bedoelde mail. Maar een die toch zwaar op de maag lag. Ik voelde me plots bekeken. Beoordeeld. Veroordeeld. Dat is mijn eigen verhaal, ik weet het. Mijn bewustzijn is doorspekt van schuldgevoel en minderwaardigheid. Ik reageer ongelofelijk slecht op kritiek, terwijl ik in principe een enorm voorstander van kritiek ben. Ik ben namelijk zelf ook erg kritisch, naar het schijnt. Maar het minst puntje van kritiek, doet iets in mij enorm steigeren. Voor een fractie van een seconde dan. Razend kwaad. Hoe durft gij! En razendsnel verandert dit hoe-durft-gij in een hoe-durf-ik! Razend kwaad op mezelf omdat ik iets gedaan heb dat… ja wat eigenlijk? Omdat ik überhaupt iets gedaan heb. Omdat ik buiten mijn veilige passiviteit getreden ben, waarin ik niemand kan kwetsen, niemand trigger, niemand uitnodig tot dialoog. En dan komt het schuldgevoel terug. De schaamte. De diepgewortelde overtuiging dat wat ik te melden heb, waardeloos is. Pure aanstellerij. Dat ik daar niemand mee moet lastigvallen. Dat ik niet moet bloggen en al helemaal niet de blog delen op Facebook. Want dan lezen meer mensen het en daar val ik hen mee lastig en dan gaan ze boos worden op mij en terecht.
Dus daarom dat het bloggen een paar weken geduurd heeft deze keer. Ik zat in een dipje. Ik wéét dat mijn reactie niet in verhouding staat tot wat er gebeurt. Ik wéét het. Maar het is een hardnekkige dynamiek die me keer op keer in dezelfde patronen duwt. Een klein puntje van kritiek, een onschuldige opmerking, een goedbedoeld advies, een geluid of een geur,…. Het kan me allemaal plots terug duwen in de rol van een klein en onuitstaanbaar rotkind dat ieders leven verziekt met onverklaarbare woede-uitbarstingen en rare huilbuien. Een aandoenlijk rotkind dat grappig en schattig doet om te verbergen hoe ze zich werkelijk voelt. Want wat ze voelt, is onaanvaardbaar. Hoe durft ze bang te zijn? Hoe durft ze boos te zijn? Hoe durft ze verdrietig te zijn?
Enfin, het goede nieuws is dat ik inmiddels aan een korte reeks schematherapie in groep ben begonnen en ook de aangeraden vakliteratuur al heb aangeschaft. Benieuwd of ik daar mee mijn innerlijke boze kind en gekwetste kind een beetje de troost kan leren geven die ze nodig hebben.
Reacties
Een reactie posten