Doorgaan naar hoofdcontent

Dipje

 Er ligt terug een enorme brok aan zelfcensuur op me. Ik had me voorgenomen om elke woensdag en elke zaterdag een half uur lang te typen. Iets. Zonder zelfcensuur. Aanvankelijk ging dat eventjes vlot. Tot ik een mail kreeg. Geen slecht bedoelde mail. Maar een die toch zwaar op de maag lag. Ik voelde me plots bekeken. Beoordeeld. Veroordeeld. Dat is mijn eigen verhaal, ik weet het. Mijn bewustzijn is doorspekt van schuldgevoel en minderwaardigheid. Ik reageer ongelofelijk slecht op kritiek, terwijl ik in principe een enorm voorstander van kritiek ben. Ik ben namelijk zelf ook erg kritisch, naar het schijnt. Maar het minst puntje van kritiek, doet iets in mij enorm steigeren. Voor een fractie van een seconde dan. Razend kwaad. Hoe durft gij! En razendsnel verandert dit hoe-durft-gij in een hoe-durf-ik! Razend kwaad op mezelf omdat ik iets gedaan heb dat… ja wat eigenlijk? Omdat ik überhaupt iets gedaan heb. Omdat ik buiten mijn veilige passiviteit getreden ben, waarin ik niemand kan kwetsen, niemand trigger, niemand uitnodig tot dialoog. En dan komt het schuldgevoel terug. De schaamte. De diepgewortelde overtuiging dat wat ik te melden heb, waardeloos is. Pure aanstellerij.  Dat ik daar niemand mee moet lastigvallen. Dat ik niet moet bloggen en al helemaal niet de blog delen op Facebook. Want dan lezen meer mensen het en daar val ik hen mee lastig en dan gaan ze boos worden op mij en terecht. 

Dus daarom dat het bloggen een paar weken geduurd heeft deze keer. Ik zat in een dipje.  Ik wéét dat mijn reactie niet in verhouding staat tot wat er gebeurt. Ik wéét het. Maar het is een hardnekkige dynamiek die me keer op keer in dezelfde patronen duwt. Een klein puntje van kritiek, een onschuldige opmerking, een goedbedoeld advies, een geluid of een geur,…. Het kan me allemaal plots terug duwen in de rol van een klein en onuitstaanbaar rotkind dat ieders leven verziekt met onverklaarbare woede-uitbarstingen en rare huilbuien. Een aandoenlijk rotkind dat grappig en schattig doet om te verbergen hoe ze zich werkelijk voelt. Want wat ze voelt, is onaanvaardbaar. Hoe durft ze bang te zijn? Hoe durft ze boos te zijn? Hoe durft ze verdrietig te zijn?

Enfin, het goede nieuws is dat ik inmiddels aan een korte reeks schematherapie in groep ben begonnen en ook de aangeraden vakliteratuur al heb aangeschaft. Benieuwd of ik daar mee mijn innerlijke boze kind en gekwetste kind een beetje de troost kan leren geven die ze nodig hebben.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Kafkaiaans

We hadden het vuige lef van tussen half één en vijf voor één een lunchpauze te houden, toen we rond twintig voor één werden aangesproken door een Boho Chic Ortho Chick, een van de collega's uit de Veldkant van de Zorgsector. Ze had "die papieren" nodig, en dringend. Ze vertelde niet voor wat of waarom. Ze had ons geen smakelijk eten toegewenst. Nee, ze had zelfs niet verteld hoe ze heette en op welke dienst ze werkte. Ze had gewoon "die papieren" nodig. "Wat voor papieren?" "Die papieren, zoals de vorige keer." Ze werd al behoorlijk ongeduldig. Duidelijk was dat deze Boho Chic Ortho Chick* niet gewend was niet op haar wenken bediend te worden. Het gerol met haar met clean beauty-eyeliner omrande ogen moest ons duidelijk maken dat zij heel erg belangrijk was, en het niet de bedoeling zou zijn dat ze zichzelf zou gaan verduidelijken, laat staan herhalen. "Die papieren zoals de vorige keer ! Oude papieren!" " Bedoel je archief ?...
1 reactie
Meer lezen

Te lelijk voor #metoo

Ja, ik ken de man, maar ik ken de feiten niet. Ik ken de feiten niet, maar het verhaal verbaast me niet.Omdat soortgelijke verhalen doen denken aan soortgelijke feiten, soortgelijke herinneringen. Ik was veertien toen ik voor het eerst een geil wijf genoemd werd. Een fan van mijn poëzie vond het nodig me dat te vertellen. Dat dat toch uiteindelijk het enige was, wat telde. Ik schreef gedichten, maar mijn neukbaarheid was belangrijker dan wat ik te zeggen had. Een jaar later werd ik anoniem beticht van het pijpen van een jurylid van een wedstrijd. Ik had namelijk gewonnen en dat kon niet volgens de betichters. Ik was waardeloos en de enige reden dat ik die wedstrijd had kunnen winnen, was door mijn orale prestaties backstage. Het was een kinderwedstrijd, de kunstbende, voor jongeren van dertien tot negentien. Ik was vijftien.  Een half jaar later gaf iemand me het advies om mijn frigiditeit aan te pakken. Kunst maak je met je kut, want dat is de bron van het leven. Wie zit er eigenl...
2 reacties
Meer lezen

Iemand Anders / Terug Mijzelf?

Tijd voor de lang overwogen verhuis. Pas alvast uw bookmarks aan. Aangezien het Pitaliaanse imperium van hoogdravende nonsens en haatdragende rationalisaties inmiddels toch al wel hun tweeëntwintig jaren in dit leven  achter zich hebben lopen, is het tijd om een testament van mijn jeugd op te maken. Of zoiets. Het wordt tijd om Iemand Anders* te worden. Òf worden wie ik al was. Mijn geboortenaam is raar genoeg om een pseudoniem te kunnen zijn. Facebook accepteerde hem zelfs niet zonder dat ik een kopie van een officieel identiteitsbewijs voorlegde .Dus op Facebook heb ik dan maar een valse achternaam die voor Facebook echter lijkt dan mijn echte. Ik ben Rita de Pita geweest sinds mijn tweede deelname aan de Kunstbende. Dat was in 2001. Geen Space Odyssey. Wel een identiteitscrisis die niet bepaald gemiddeld puberaal genoemd kan worden. Maar dat wist ik toen niet. Toen was ik meer Rita dan Tanja en Rita durfde alles. Rita deed alles. Rita liet zich door niemand pesten en had geen pa...
Een reactie posten
Meer lezen